parabol

yahu zengin olmak ne tuhaf iş. zengin olmaktan kastım, çocuğunu 6 yıl üst üste sabancı üniversitesi'ne paralı gönderip yurt masrafını, yemek masrafını, harçlığını hiç zorlanmadan çıkarmaktır. yani bi nevi "kodaman" olmaktır. diceksiniz ki "adam çalışmış kazanmış lan sana ne..". tamam zaten ben de naylon fatura işine girip parayı götürdü demedim.

zengin olunca, insanlar parayı çabuk bitirmek istiyor herhalde. baksanıza, çoğu starbucks'ta bi kahveye 7 tl, beymen'de bi yağmurluğa 200 tl verebiliyor. sanırım "ulan bu ay da amma az harcadım ya, bu yağmurluğa 200 tl vermezsem kredi kartı ekstremde sadece 3800 tl yazacak. bunu 4000'e tamamlamalıyım." diye düşünüyolar. sanıyorum sadece yahu. kızmayın hemen.

bişi dicem: hepimizin hayali sayısal loto'dan parayı kırıp isviçre alpleri'ne yerleşip keyfimize bakmak değil midir? değildir heralde. hepimiz birden napcaz lan alplerde. donarız orda. en iyisi türkiye'de kalıp bi villa yaptırmak, içine en lüks eşyaları koymak. tabi lan. hayır işlerine falan sonra bakarız. onlar bi dursun şimdi. hayalimi bozmayın iki dakka.

şahsen, bi gün zengin olursam, ama böyle acayip zengin olmam lazım. karun gibi falan. dünya barışını sağlıcam ilk olarak. sonra çocuğumu princeton'a yazdırcam ayda 30000 dolara. yurt masrafını falan hepsini karşılıcam. sonra öbür çocuğa da bi tane araba çakıcam: lamborghini diablo. sarı renkli hem de. süper olcak lan. sizi de görürüm merak etmeyin.

saçma sapan hayallerle bezeli bu yazıda emeği geçen kendim adına hepinize mutlu günler. kendinize dikkat edin! her zaman! "ve unutmayın, önemli olan kalbinizin büyüklüğü, cüzdanınızınki değil" şeklinde bi klişeyle de son noktayı koyuyorum. seviyorum hepinizi!

pis kapitalistler.